กลอนวันแม่ อันพระคุณแม่นับคณา เกินกว่ายากหาไหน

กลอนวันแม่ อันพระคุณแม่นับคณา เกินกว่า ยากหา ไหน

อัน พระคุณแม่นับคณา
เกินกว่า ยากหา ไหน
พสุธา ที่กว้างไกล ยังไม่ เท่าแม่นี้
รวมแผ่นฟ้า มหานที
พระคุณ แม่นี้ มากเสีย ยิ่งกว่า
ยามแม่อุ้มท้อง แสนทรมา
เมื่อลูกเกิดมา แม่นั้น ยินดี

ยามหนาวลูกนอนแม่ซ่อนอกไว้
ยามร้อนผิวกายแม่ใช้พัดวี
ยามหิวคราใดแม่ให้ห่วงหา
ป้อนน้ำข้าวปลาลูกแสนเปรมปรีดิ์
พระคุณ แม่นั้น อนันต์ เหลือที่
ผู้ใด จะมี เสมอเหมือนได้
แม่ทนอ่อนล้า เลี้ยงมาจนใหญ่
แม่ยอมเหนื่อยกาย
หาเงินส่งเสียให้เรียน

จงอย่าลืมคิดทดแทน
คุณท่าน ก่อนบั้นปลาย
แม่ เปรียบดัง เหมือนร่มไทร
ใบแก่ แผ่เหนือเศียร
วัยผ่านพ้น สักวันคงเปลี่ยน
คอยหมั่นเพียร เยี่ยมเยียนเมื่อท่านชรา
แม่คงชะแง้ อยากแล เห็นหน้า
แม้ลูกไม่มา แม่คง เจ็บช้ำฤดี

อย่าทิ้งให้แม่ได้แต่หงอยเหงา
มองหาลูกเต้าสักคนไม่มี
อย่าคิดลืมแม่เมื่อแก่ชรา
ท่านเลี้ยงเรามาช่วยชุบชีวี
เลือดใน อกนั้น กลั่นจนล้นปรี่
น้ำนม แม่นี้ มีค่านับอนันต์
ผู้คนหมื่นแสน ทั่วแดนนับล้าน
แต่ว่าแม่นั้น เห็นมีอยู่แค่คนเดียว

ผู้คนหมื่นแสน ทั่วแดนนับล้าน
แต่ว่าแม่นั้น เห็นมีอยู่แค่คนเดียว

กลอนวันแม่

ขอน้อมนอบ หมอบกราบแท้ พระแม่แก้ว
สำนึกแล้ว ความเลว เคยเหลวไหล
ลูกซึ้งแล้ว แนววิถี ที่เป็นไป
แม่ช้ำใจ เพราะลูกมา จนชาชิน

ลูกสร้างกรรม ทำบาป กราบเท้าแม่
ซึ้งใจแท้ แม่อภัย ให้หมดสิ้น
น้ำตาแม่ แต่ละหยด ที่รดริน
ลูกแทบสิ้น ดังน้ำกรด รดหัวใจ

จะทำดี เพื่อแม่ ต่อแต่นี้
เป็นคนดี ต่อสังคม ไม่หลงไหล
จะเป็นคน ดีของแม่ ตลอดไป
ไม่ยอมให้ เสียใจซ้ำ ย่ำน้ำตา

กลอนวันแม่

หญิงคนหนึ่ง คนที่เรา เรียกว่าแม่
หญิงคนที่ รักเราแท้ ไม่แปรผัน
หญิงคนที่ รักเรา เท่าชีวัน
หญิงคนนั้น ให้เราเกิด กำเนิดมา

หญิงคนนี้ ที่เราควร จะกราบไหว้
หญิงคนที่ เราทั้งหลาย ควรฝันหา
หญิงคนนั้น คนที่เรา เรียกมารดา
หญิงคนที่ เสียน้ำตา ตอนคลอดเรา

วันเราเกิด หญิงคนนี้ ที่ต้องเจ็บ
วันเราเจ็บ เขายิ่งเจ็บ กว่าหลายเท่า
วันเราสุข หญิงคนนี้ สุขกว่าเรา
วันเขาเศร้า แล้วเราไป อยู่ไหนกัน

คิดบ้างเถิด ลูกทุกคน จงได้คิด
คิดบ้างเถิด ใครที่ผิด ที่แปรผัน
คิดบ้างเถิด เราหรือเขา ที่ลืมกัน
คิดบ้างเถิด ใครลืมวัน ที่ผ่านมา

เราต่างหาก ที่มัวเมา จนลืมคิด
เราต่างหาก เราที่ผิด ไม่ไปหา
เราต่างหาก ที่ไม่เคย มีเวลา
เราต่างหาก ที่มันบ้า หลงลืมตัว

กลับไปเถิด กลับไป เยี่ยมแม่บ้าง
อย่าให้ท่าน ต้องอ้างว้าง ใจสลัว
อย่าหลงไฟ หลงแสงสี จนลืมตัว
อย่าเมามัว จนลืมแม่ ผู้รักเรา….

กลอนวันแม่

แม่คือพระผู้สร้างให้กำเนิด
ผู้ประเสริฐก่อเกิดลูกปลูกความฝัน
ถักทอรักฟูมฟักเนิ่นนานวัน
จนลูกนั้นเติบใหญ่จนได้ดี

เป็นดั่งเทียนยอมเผาตนจนมอดไหม้
ยังแสงให้ลูกเห็นทางไม่ห่างหนี
แสงอาทิตย์ส่องทางเดินเนิ่นนานปี
มารดานี้ส่องสว่างทางชีวัน

“แม่”จึงเป็นผู้สร้างทางชีวิต
คอยลิขิตแต่งแต้มหลากสีสัน
จากผ้าขาวผืนขาดเมื่อวานวัน
กลับเปรผันเป็นผ้างามยามเติบโต